او دقیق، وسواسانه و مداوم، دیدهبان فضای فکری-فرهنگی جامعهی خود بوده است و مخصوصاً در برابر دو عارضه همواره فریاد برآورده است: التقاط و تحجر. یا به قرائتی دیگر و در سطحی آکادمیک، وی همواره دو نهاد علمی و روشنفکری کشور را از دو آسیب برحذر داشته است و در قبال آن روشنگری کرده است: تجدد دانشگاهی و تحجر حوزوی.