روز گذشته من و دوست دیرینم با هم قرار داشتیم تا برای دیدن فیلم «چ» به سینما برویم. رفتیم و دیدم. فیلم قشنگی بود، خوش ساخت و تاثیرگذار. وقتی رشادت ها و ایستادگی های شهید «اصغر وصالی» و روح بزرگ «شهید چمران» را در فیلم می دیدم از خودم شرمم می آمد. اصغر وصالی در آن 48 ساعت که از جنگ با کردهای تجزیه طلب روایت شده بود با حداقل امکانات و حدود سی چهل نفر نیرو در مقابل یک ارتش مجهز از منافقین ایستاده بود و فقط گوش به فرمان امامش بود. نه بی خوابی و گرسنگی خسته اش می کرد و نه کمبود امکانات و نیرو نا امیدش. با صراحت آرمان هایش را فریاد می زد و با تمام قوا سعی می کرد به آنها جامه عمل بپوشاند. تنها چیزی که برایش مهم بود این بود که «فرمان «خمینی» باید اجرا شود.»

بیننده با دیدن «شهید چمران» به ایرانی بودنش می بالید چرا که هم یک چریک نخبه بود ، هم یک دانشمند جهانی، هم یک ادیب و هم دین شناس. وقتی این همه توانمندی در یک نفر جمع می شود آدم از خودش خجالت می کشد. شهید چمران و دانش و رزمش باید برای همه ما الگو باشد تا بتوانیم خود را به قدری مهیای رزم در میدان علم و عمل سازیم که وجودمان بتواند دردی از انقلاب دوا کند نه اینکه حضور بی برکتمان سرباری برای این نظام باشد.

اکبر جلالی