خباثت هالیوودی

قراردادهای سینماییِ «خودبرتربینی آمریکایی» چگونه در هالیوود شکل گرفت؟

پایان جنگ جهانی دوم باعث شد تا آمریکا بتواند اعتماد‌به‌نفس از دست رفته‌اش در دوران رکود بزرگ را به دست بیاورد و با توجه به موقعیت ممتاز جغرافیایی‌اش در مقام یک برنده تام و تمام، دُوَل متفق را حول محور خودش از نو تعریف کند و محتوای دفترچه نظم بین‌الملل را دوباره از سر بنویسد. این اتفاق، آغازی بر پایان سلطه استعمار پیر در دنیا و نشانه‌ای بر گلاویزشدن کاپیتالیسم و کمونیسم تحت‌عنوان «جنگ سرد» بود.

در همه این سال‌ها دستگاه حاکم بر آمریکا، ارزش‌های تثبیت‌شده و ایدئولوژیکش را در قالب سینمای ژانر و در جایگاه قالبی برای حمل فرهنگ توده‌وار بازتولید کرد؛ این رویه در وهله اول برای تصاحب بازار‌های محلی و «ساخت فرهنگ مطلوب آمریکایی» در کشور‌های دوست و دشمن صورت گرفت، اما هدف غایی چیزی بود که نمی‌شد آن را با چشم برهنه ردیابی کرد و جلوی نفوذ آن را گرفت.

سینمای آمریکا دوشادوش تصمیم‌سازان کاخ سفید در پی صادر کردن اخلاق و فرهنگ دست‌ساز ایالات متحده به نقاط دور و نزدیک جهان بود تا همه را، از کوچک و بزرگ گرفته تا پیر و کودک به تابعی از تصمیمات خویش بدل کند تا اگر بُمب و موشک در این میان کارگر نیفتاد، با تولیدات سینمایی و تلویزیونی به دیگری بفهمانند که دنیا و مافی‌های آن، ملک طلق پدران بنیانگذار آمریکا است و آن‌ها هستند که می‌توانند در نقش نجات‌دهنده هر فریاد به‌حق و ناحقی را در دنیا ساکت کنند.

در واقع خودبرتربینی این جماعت را تنها نباید برمبنای قدرت نظامی و دست برتر اقتصادی تحلیل کرد، چون در لایه‌های اساسی‌تر ماجرا صنعت سینمای هالیوود قرار دارد که سلیقه می‌سازد و افراد را از شاخ آفریقا تا همین منطقه خودمان در غرب آسیا گرد هم می‌آورد.