در فیلم های هالیوود بسیار دیده ایم که زنان زیبا فارغ از تمام قرارداد های اجتماعی و اخلاقی طی یک سلسله اتفاقات و گره های عاطفی به نامزد خود، به همسر خود و گاها به ارزشهای خانوادگی خود خیانت می کنند. مثلا زن شوهر داری که طی بعضی اتفاقات عاشق یک پسر جوان خوشتیپ می شود و یا پیرمرد خوشتیپی که زن دارد عاشق زن پسر خود می شود و یا عروسی که عاشق پدر شوهر خود می شود و یا زن شوهر داری که عاشق یک نوجوان هجده ساله می شود و بدون استثناء در تمام این داستان ها بین این افراد سکس اتفاق می افتد، به همین سادگی!

برای هر کدام از مثال هایی که زدم فیلم هایی سراغ دارم که می توانم نام ببرم ولی نمی خواهم این یادداشت، وسیله ای برای تبلیغ آنها باشد. اما نکته ای که در این میان مهم است این است که وقتی بیننده می بیند که زنی به شوهرش و یا بالعکس خیانت می کند چندان از این زن و یا مرد خائن بدش نمی آید چرا که این فیلم طوری ساخته شده است که فرد خائن، مظلوم نشان داده می شود، برای مثال زنی که شوهرش به او بی مهری کرده عاشق پسر جوانی می شود و یا انواع دیگر. اینجاست که بیننده آن گونه که باید، این خیانت را قبیح نمی داند چرا که ابزار سینما داستان را طوری پیش برده است که بیننده بگوید:«خب این زن خائن تا حدی حق داشت!»

دیروز شنیدم که حوالی محل زندگی ما پسر بچه ی شانزده ساله ای با یک زن جوان بچه دار دوست شده است و با او ارتباط دارد!! و گویا این ارتباط لو رفته است. وقتی با یکی از دوستانم در این باره صحبت کردم به من گفت:«در شهرکی که ما زندگی می کنیم از این مسائل زیاد است!» به نظر شما چه تفکری باعث شده که قبح اینگونه اعمال شنیع در جامعه ما بشکند و «عادی» شود؟ به نظر من فرهنگ سهل انگار غربی که از طریق ماهواره و موبایل و هالیوود به ما رسیده است مسبب این «عادی» شدن است. هم اکنون ارتباط یک پسر و دختر مجرد کاملا عادی شده است و متاسفانه ارتباط هایی از نوع فوق الذکر هم در حال عادی شدن است و یکی از نتایج این جریان خطرناک، افزایش آمار طلاق است.

در هالیوود همه چیز دست یافتنی است! هر زنی که زیبا بود را می توان بدست آورد، چه این زن متاهل باشد چه مجرد، چه همسایه باشد چه فامیل، چه زنداداش باشد و چه دختر عمه، چه غریبه باشد و چه آشنا! و همینطور هر مردی می تواند همدم هر زنی شود! چه غریبه باشد و چه آشنا، چه دامادت باشد و چه پدر شوهرت، چه نوجوان باشد و چه میانسال، چه ... . و این فرهنگ کم کم دارد جامعه ما را فرا میگیرد.

وای به حال ما که ایستاده ایم و خودمان را به ندیدن می زنیم... . ممکن است یک روز این بیماری واگیردار اجتماعی و اخلاقی به خانواده خود ما برسد...

اکبر جلالی